Konik polny i mrówka - Jean de La Fontaine

Jean de La Fontaine

Przekład: Władysław Noskowski.

KONIK POLNY I MRÓWKA[1]

Niepomny jutra, płochy i swawolny,

Przez całe lato śpiewał konik polny.

Lecz przyszła zima, śniegi, zawieruchy —

Gorzko zapłakał biedaczek.

"Gdybyż choć jaki robaczek.

Gdyby choć skrzydełko muchy

Wpadło mi w łapki... miałbym bal nie lada!"

To myśląc, głodny, zbiera sił ostatki,

Idzie do mrówki sąsiadki

I tak powiada:

"Pożycz mi, proszę, kilka ziaren żyta;

Da Bóg doczekać przyszłego zbioru,

Oddam z procentem — słowo honoru!"

Lecz mrówka skąpa i nieużyta

(Jest to najmniejsza jej wada)

Pyta sąsiada:

"Cóżeś porabiał przez lato,

Gdy żebrzesz w zimowej porze?"

"Śpiewałem sobie." — "Więc za to

Tańcujże teraz, niebożę!"